miércoles, 29 de mayo de 2013

A última impresión do "Diario".

Os nomes dos traballadores do Diario.
Lonxe queda aquel ano de 1879 cando naceu como tal o "Diario de Pontevedra" e que era a continuación de outro chamado "El Diario". En 1887, e dirixido por Andrés Landín, volveu a renacer o periódico, e mais tarde sucedería a éste o seu fillo Prudencio como Director. Desapareceu un 28 de febreiro de 1939 despois de estar máis de medio século escribindo a historia da cidade. O Diario estivo ausente da vida informativa local case 25 anos ata que en 1963 volveu a ver a luz e dirixido por Enrique Paredes no que foi fiel aos seus lectores, no que os seus atrancos económicos o impediron, ata 1967, ano no que pechou de novo. Uns meses despois e xa como Cooperativa de Producción o Diario de Pontevedra volveu tomar pulo e asentouse na vida informativa da cidade ata finais dos anos 90 no que o Grupo "El Progreso" faise cos destinos do medio escrito local ata a actualidade. Na fotografía podemos ver a maioría dos traballadores do periodo 63/67 posando na "última impresión" xa que o día seguinte pasaban o paro. Imaxe cedida amablemente por meu amigo Suso Gómez que ademais de traballador do Diario foi compañeiro meu cando iniciábame como aprendiz nos talleres tipográficos de Cortegoso na Avenida de Circunvalación, hoxe Otero Pedraio, nun baixo en forma de taller no 1976 e onde por alí formábamos a familia de "Gráficas Pontevedra": Emilio Arán "Cuco", Santiago Lorenzo Macías, o "Batas", Ramón, Juan José, Zacarías Castro, Pardo, o "Mudo", Ana, o "Catalán", o xefe de todo isto José Cortegoso Varela e o cuñado de éste, Buceta.


sábado, 25 de mayo de 2013

El "Niño Jesús".

Carlos con su "ayudante" Rosa en la Romería de San Benitiño en su puesto de rosquillas.
Pontevedra crecía, corría el año 1976, hacía unos meses que se había muerto Franco y dejábamos atrás la España en blanco y negro, comenzábamos la transición. Este servidor hacía sus pinitos como tipógrafo en mi primer trabajo como aprendiz en los talleres de José Cortegoso Varela, "Gráficas Pontevedra", que estaba en la Avenida de Circunvalación, hoy en día rúa de Ramón Otero Pedraio. El Pontevedriña hacía años que había dejado la etapa gloriosa del "Hai que Roelo" y deambulaba por la Tercera  División, como en la actualidad vamos. Ese año se lo jugaban todo en el ascenso directo, pues sólo subía uno, contra un histórico del fútbol gallego, el Lemos, en el último partido de liga de la temporada.

Carlos Lorenzo.
El campo estaba a reventar, en los prolegómenos la Banda de Música Municipal de Pontevedra y las peñas animaban a toda la afición que llenaba el viejo campo del Burgo. Unos minutos antes de la salida de los jugadores, y con el himno gallego como fondo a través de la megafonía, saltaba al campo un personaje espigado y vestido con la camiseta granate y pantalón azúl y como si de un torero se tratase después de una gran faena, daba la vuelta al campo donde a golpe de silbato animaba a los miles y miles de aficionados que allí estábamos. Allí, el personaje vivió sus minutos de gloria con toda la gente animándole desde Preferencia hasta Tribuna y pasando por Norte y Sur, todo un espectáculo que un abarrotado campo de Pasarón agradeció con aplausos.

Vestido de Sereno.
Este hombre era otro de los rostros populares que tanto dio nuestra Pontevedra. Se llamaba Carlos Lorenzo pero todo el mundo lo conocía por el "Niño Jesús", yo desconozco porqué la gente lo llamaba así y su familia también. Era de A Piolla y a la vez hermano de otro "histórico" de Pontevedra, Gelucho, que junto a María la del Carrillo, Dimas el heladero, Herrera el castañero y barquillero, Cavicho el del acordeón, Luis el limpiabotas o Valentín conformaban los personajes de tan emblemática plaza en los años sesenta, setenta y ochenta.

El "Niño Jesús" había trabajado en sus años mozos en uno de los hoteles más importantes que tuvo Pontevedra hace cincuenta años, el "Universo" con sus famosos bailes en la "Boite", donde ejercía de Camarero. Tras la desaparición de éste su buscaba la vida como "extra" en los banquetes de las bodas y con la venta en su puesto de pipas y caramelos en los partidos de Pasarón y del  Teucro, además de asistir a todas las fiestas de la provincia donde vendía rosquillas junto con su hijo Eduardo y que seguiría los pasos de su padre como vendedor ambulante además de ser árbitro de fútbol. En los últimos años se le podía ver por las noches de Pontevedra vestido con uniforme ya que se había "autoproclamado" Sereno, servicio que "desapareció" con su fallecimiento en 1995. Su hijo Alfonso al que podíamos verle arbitrando en muchos partidos de fútbol en A Xunqueira también nos dejó el día que en este país se lograba el mayor logro del fútbol de nuestra historia, el de Campeón del Mundo, aunque desgraciadamente él no lo pudo ver. Por último dar las gracías a su nuera, por la información que nos dió y asi poder recordar a otro de los personajes de nuestra querida Pontevedra.

El "Niño Jesús" junto a Muiños, César Pazos y su hijo Alfonso Lorenzo en uno de los muchos partidos que organizaba en A Xunqueira Carlos Lorenzo.

lunes, 20 de mayo de 2013

A rúa do Castromil.

Houbo un tempo en Pontevedra en que cada rúa tiña a súa parada de bus, na da imaxe a de Pastor Díaz, entre a Michelena e o "Gobierno Militar", onde a empresa Castromil tiña as oficinas de billetes no baixo do que fora un dos hoteis máis importantes a comenzos do século XX, o Méndez Núñez, e cuia fachada principal formaba parte da Praza de San Xosé. Ata que se inaugurou en 1976 a tan demandada Estación de Autobuses moitas rúas convertíanse en "centro de actividade" todolos días con as saídas dos autobuses. Os postos de pipas e cacahuetes eran frecuentes e chegado o calor do verán os carriños dos helados a carón dos viaxeiros, como o da imaxen de "La Orensana", conformaban a estampa típica que retratou o fotógrafo Rafa Vázquez en 1961 da saída dos Castromiles.

Foto: Rafa Vázquez/Museo de Pontevedra.

lunes, 13 de mayo de 2013

La parada del trole.

Una imagen de la parada que tenían los troles en la Plaza de Galicia una vez desaparecida la vieja estación del tren en Campolongo. Una zona totalmente renovada e irreconocible, hoy en día, donde los viejos troles ocupaban los terrenos que habían dejado los ferrocarriles. Al fondo aún se puede ver la marquesina inicial donde tenían su salida los trolleys eléctricos hacía Marín y Lérez/Alba, cuando aún convivían con la estación ferroviaria, y donde, en verano, cientos de pontevedreses esperaban coger el trole hacía las playas de Portocelo y Mogor en Marín. Encima de la marquesina la vieja Notaría.


sábado, 11 de mayo de 2013

Unha viaxe por Galicia.

A película do galego Manuel Aris, "Unha viaxe por Galicia", filmada entre os anos 1953 ao 58 e recuperada polo Centro Galego das Artes da Imaxe da Coruña. O documento fai un percorrido pola Galicia dos anos cincoenta e coa colaboración do CGAI podemos vela. No minuto 58:52 son as imaxes sobre Pontevedra e nelas podemos disfrutar da Pontevedra de mediados de século do XX, curioso e ver a "Batalla de Flores" ou como os fogos das festas da Peregrina celebrábanse nos xardins de Casto Sampedro e as escalinatas de San Francisco onde eu os recordo asi nos anos sesenta. O documento que dura mais dunha houra é unha verdadeira xoia histórica e que grazas o CGAI podemos disfrutar.

sábado, 4 de mayo de 2013

El Gónviz.

Ni rastro quedan ya de las tres grandes salas cinemátografícas de Pontevedra. El Cine Gónviz era el último en llegar a principios de los setenta y en este se cumplen 30 de su inauguración. Atrás quedan aquellas grandes películas que abarrotaban el cine todos los fines de semana en tres sesiones diarias. Los que andábamos un poco "pelados" sacabamos siempre entradas para las butacas de madera que había en "gallinero" y siempre atentos al acomodador, una vez iniciada la película, para que no nos pillara colándonos a anfiteatro. La primera vez que entré en el Gónviz fue la semana de su inauguración, proyectaban una de las últimas películas de John Wayne "Los Cowboys" y me había costa la entrada 20 pesetas en general. Gracias al vídeo de Juan Antonio Torres, que nos cede gentilmente, podemos volver a recordar a la última gran sala llegada a Pontevedra, el Cine Gónviz.


cine gonviz from Jose Valero Casal on Vimeo.