domingo, 28 de octubre de 2012

Carlos Hervés "Chiño".

Un enamorado de la naturaleza, del mar, de la pesca, de sus amigos, pero sobre todo de su barco. Empleado de la antigua Cooperativa de Producción del Diario de Pontevedra, allí trabajaba todos los días en la oficina de los viejos talleres de Secundino Esperón. Los que alguna vez "pisaron" el periódico podían ver a Carlos Hervés, "Chiño" como popularmente se le conocía, en las oficinas junto a Conchita y Ángel Rodríguez. Una letal enfermedad hace ya años que se lo llevó joven, demasiado joven para la mucha vida que aún le quedaba. Los que le conocimos siempre le recordaremos detrás de aquél viejo mostrador con el pitillo siempre pegado en sus labios tachando los anuncios breves del Diario de Pontevedra a primera hora de la mañana.

SD. Campolongo.

Una de las formaciones de la Sociedad Deportiva Campolongo que presidía Joaquín Palmás Urtaza y que fuera fundado allá por el año 74. Recuerdo a los chavales de la popular barriada pontevedresa entrenando en el "nuevo" colegio público de Campolongo y como su equipo de "mayores" jugaba la Liga de Modestos en el histórico campo de la Federación, y como más adelante  al no tener terreno propio se buscaba la vida por los campos de Vilaboa, el Príncipe Felipe o del San Andrés, en Placeres. En la década de los 90 desapareció. En la fotografía, el equipo de infantiles posando en el campo del Estadio de la Juventud de Pontevedra. De pie: Juan Gil, que era el entrenador, Tito Tilve, Jose Coruña, Simón, Manolo Santiago, Niguas, Emilio Ferro y el delegado del equipo entonces. Agachados: Miguel Ferro, Juanciño, Oscarillo, Picolo, Sotil, Chiqui, Vilariño y Julio Santiago.

Más fotos de la SD. Campolongo en este enlace:
http://vellapontevedra.blogspot.com.es/p/sd-campolongo.html


sábado, 20 de octubre de 2012

Os xardíns dos "Heroes".

Agora que nestes días estivo de actualidade a reforma que van a facer nos xardíns que rodean ao monumento dos "Heroes de Pontesampaio" podemos comprobar na imaxe, como estaba a zona no primeiro lustro da década do século XX, nunha fotografía de Francisco Zagala. Nese espazo había unha fonte no centro, que logo ocuparía o monumento, e na entrada da alameda, ainda estaba a orixinal verxa de ferro.


Sobre estas liñas os xardíns na nevada que houbo o 29 de novembro de 1891. Abaixo, imaxen da Alameda a finais do século XIX.





A Ponte do Burgo.

A vella Ponte do Burgo nunha instantánea fotografiada por un dos "cronistas" gráficos mais importantes que tivo a cidade de Pontevedra a finais do século XIX, Francisco Zagala. A imaxe sacada dende a salida da ponte, onde está hoxe a gasoliñeira, e feita no ano 1898. Ao fondo, a esquerda, pódese ver a que fora a antiga Plaza do Pescado e que estaba xunto a comenzo da ponte na Praza de Valentín Escudero. Na imaxe dabaixo unha das primeiras fotos que se coñecen da ponte que data de 1885.




martes, 16 de octubre de 2012

A Pontevedra do 1961.

Unha vista xeral de Pontevedra no ano 1961 no que o tren ainda partía a cidade en dous atravesando o Paseo de Colón cara a ponte de ferro sobre o Lérez e camiño de Santiago, faltarían cinco anos para que entrara en servizo a "Estación Nova" que coñecemos hoxe en día. Rúas como Pardo Bazán nin existían e no campo do Boi había "algo mais" que casiñas mariñeiras. Era a Pontevedra que chegabas ata o Hospital Provincial, onde comenzaba a Eiriña, e xa estabas no extrarradio, o mesmo que se cruzabas o Gafos mais alá da vella estación de Campolongo e eran as aforas. Na alameda pódese ver o antigo cafetín e, nas rúas do lado, moitas casas "nobres" que, desgraciadamente, a piqueta levou por diante dando paso, anos despois, a inmensas moles de cemento. O Ambulatorio nin se construíra.


sábado, 6 de octubre de 2012

Paco o manco.

Paco, toda unha vida de fotografía e que se retirou os 72 anos.
Como cada semán dende hace caseque vinte anos Paco acude a súa cita do sábado con Santiago Moreira o barbeiro de unha das peluquerías mais antigas da cidade na rúa Bastida, o lado do Concello de Pontevedra. Alí cóntame como un fatal accidente trala explosión dunha botella chea de magnesio que usaban os fotógrafos nos anos cuarenta fixo que Paco sufrira a amputación da súa man dereita  e quedara medio inutilizada a esquerda. Poucas expectativas laborais lle esperaban, tras elexir como modo de vida a fotografía, pero a ilusión e a forza de vontade deste home fixeron que dous anos despois do terrible suceso, e xa recuperado, Francisco voltara a traballar coa sua cámara. Este veciño de Tomeza do "clan" dos "Mansos" fixo a mili destinado en Tánger e cando se licenciou no ano 1944 comenzou a traballar como fotográfo de rúa. Tres anos despois montou o seu propio "estudio"  Foto Paco, que non era mais que  o portal número tres da pontevedresa Rúa da Peregrina e xunto a populares establecementos como "Jomafer" ou o que fora  bar de Juan o "Coral" hoxe en día "Cafetería Chipén, ou enfrente dun histórico bar como era o "Pajariño". Alí podíamolo ver sentado detrás do mostrador atendendo os seus clientes. Frecuente era velo o día de Reis pola Ferrería fotografiando a todolos nenos cos seus novos xoguetes ou inmortalizando coa súa cámara a moitas xeracións de pontevedreses o día das Palmas ou nas Festas da Peregrina, ademáis de traballar como corresponsal para a axencia de noticias EFE e tamén para o Faro de Vigo.
Paco o "manco" casou con Carmen a súa muller de toda a vida coa que vive retirado en Salcedo con 91 anos. Tiveron  a cargo un sobrino afillado que se chamaba Pacucho ao que coñecín, e que era un neno alá nos anos sesenta que formaba parte da pandilla de rapaces da Ferrería, alí o recordo cando xogábamos os partidos de fútbol na histórica praza ata que nos botaban fora os populares "bacenillas". Desgraciadamente Pacucho xa fai moitos anos que non está con nos.

martes, 2 de octubre de 2012

El quiosco de Otero.

En 1976 trabajaba en los talleres de "Gráficas Pontevedra", al lado de la que conocíamos como "estación nueva" (la actual). Todos los días cogía el autobus que me llevaba hasta la estación y que salía desde el despacho de billetes que RENFE tenía en Las Palmeras junto a la Cafetería Blanco y Negro. Todos los miércoles y jueves, antes de coger el bus, me acercaba hasta el negocio de prensa y revistas de Sebastían Otero Nieto, o como se le conocía popularmente "Periódicos Otero", y allí vestido siempre con su bata azul y sus guantes me dejaba leer en aquellas frías mañanas otoñales la "crónica" que salía en el Diario de Pontevedra del partido que había jugado el fin de semana en La Junquera. Allí, recién llegado de los talleres que la Cooperativa de Producción tenía en Secundino Esperón, y aún oliendo a tinta, se me iluminaba la cara viendo mi nombre impreso en aquélla inmensa sábana que era el periódico, cuando un servidor con quince años jugaba en la base del Pontevedra CF, ¿qué chavalín ganásteis...?, me preguntaba el bueno de Sebastián siempre. A otros muchos rapaces de entonces les dejaba leer los tebeos sentados en aquellas escaleras que subían hacia el despacho de abogados que había encima del quiosco, y a otras, les dejaba llevar el "Hola" para ojearlo en casa, claro está que sin estropearlo mucho.
Sebastián fue un niño de A Moureira, aunque también vivió en el barrio de A Seca. Trabajó de jóven como hojalatero a las ordenes de Leopoldo Rey y en 1948 se casó con la que fue su mujer de siempre, Matilde González García "Tucha", en Lérez oficiaron el "si, quiero" delante de Don Leandro el párroco del Monasterio, tuvieron dos hijos, Quique y Dori y a finales de la década de los 50 decidieron que tenían que tener su propio negocio, un puesto de venta de prensa y revistas. Allí alquiló un pequeño mostrador, que antes había sido mercería, en un portal del final de la calle Oliva, o inicio, según se mire. Pasó durante bastante tiempo jornadas de muchas horas durante los siete días de la semana hasta que sus hijos se hicieron mayores y pudieron echarle una mano para que el buen hombre por lo menos pudiera ir a comer a casa.
En 1991 se jubilaba con 70 años y traspasó el negocio que había iniciado con mucho esfuerzo en 1959. No hace mucho, un 22 de diciembre de 2006, cuando toda España estaba pendiente de los números que cantaban los niños de San Ildefonso, se nos iba  Sebastián sin hacer mucho ruido. Dos años antes lo había hecho su mujer de toda la vida, Tucha.
Este año que acaba le concedieron el premio "Ciudad de Pontevedra" a Mercedes, la propietaria de otro de los negocios históricos de nuestra ciudad "quiosco Manolo", cuatro portales más allá de donde lo tenía Sebastián, por eso desde aquí este pequeño recuerdo para Otero porque personas como él son las que conforman la historia de nuestra ciudad, la de sus gentes.

El quiosco que Otero regentó durante 32 años en la calle de la Oliva.
Foto: Del libro "Pontevedra, o día que perdemos o mar" de Victor F. Freixanes.