jueves, 30 de enero de 2014

A Bombonería Marilé.


Arriba Daniel Pirelo e o seu fillo Ricardo no negocio
familiar a principios dos cincuenta. Abaixo, montados
na bicicleta, Ricardo e María José na rúa do Oliva,
pasando por diante de Casa Viñas (primeiro plano) e
deixando atrás a "El Globo".
No número 16 da pontevedresa rúa da Oliva vivia Daniel Pirelo e a súa muller Virginia, ocupaban o primero e segundo piso xunto cos seus fillos, María José, Daniel, Ricardo e Chicha. Formaban o "clan" dos Pirelo, apelido moi coñecido na historia popular da nosa cidade e, sobre todo, no Libro de Ouro do Pontevedra Clube de Fútbol. En 1950 no baixo da casa, no portal, o pai montaba a Bombonería Marilé, que era como se lle conoñecía nos primeiros meses de vida do "quiosco" ata que pouco a pouco foi quedándose en a Bombonería de Pirelo. Así a coñecín eu. Aquel portaliño co seu mostrador de mármol e a sua balanza ao peso para a venta de bombóns Suchard, Nestlé ou Valor, e cheo de aquelas bolsiñas pechadas con celofán xa preparadas con amplo surtido, ou as caixiñas redondas e que eran de cor roxo repletas de dulces e que ocupaban a estantería da esquina do pequeno negocio familiar. Moitos anos pasando por diante da de Pirelo camiño das "sesións infantis" e encher os bolsillos con pipas ou caramelos para ver a película dos domingos no Teatro Cine Malvar.

María José na "Bombonería Pirelo" ata 1990, ano do seu peche.
Víviamos na Pontevedra en branco e negro. Eu, na rúa San Sebastián, xunto con toda a rapazada da Verdura e da Ferrería, estábamos todo o día na rúa, a televisión apenas existía. Os partidos de fútbol na Ferrería coas pelotas Gorila, xogar a "polis e cacos" entre as columnas da Verdura ou a "varanda" despois de misa estaban a orde do día. O Carrillo de María ou o posto de Papiri nos soportales eran onde nos gastabámos a paga dos domingos, e o que podía ata se permitía o luxo de comprar na pastelería de "Prieto" en Manuel Quiroga ou, vistar a da "Duquesita" na Praza da Peregrina, claro que o presuposto non daba para moito. A min dábanme 5 pesetas, das de antes, e con ese diñeiro tiñas que ir ao cine e o que sobraba gastalo no que poideras.

Pantalla do Cine Malvar onde os domingos eran as "sesións infantís" e que os rapaces de entón enchíamos para disfrutar das películas. Foto Pintos/Museo de Pontevedra.


O "Malvar" era a nosa casa dos domingos, non quedaban butacas libres nas sesión infantis das tres e media e claro, non podía faltar o ruido das pipas, as palomitas, as bolsiñas de carameliños ou o chicle que logo pegabas debaixo dos asientos.  Visita obrigada era, antes de ver a película, entrar na de Pastelería de Capri e comprar a bolsa dos "besitos" que che daban 10 por unha peseta a pesar de non saber que raio era o que comías ainda que había a lenda (certa, o mesmo que das trufas) de que eran todos os restos da bollería que lle sobraban aos pasteleiros e que aplastaban en forma de "galleta" para poñela á venta, claro que por unha peseta tampouco nos queixábamo moito entón.

A entrada da rúa Oliva (ou final), ainda con semáforos, ao fondo
na Praza da Peregrina, negocios históricos de Pontevedra como
"Pedrosa" ou a pastelería "A Duquesita".
O negocio familiar dos Pirelo que empezara chamándose "Bombonería Marilé" mantívose na rúa da Oliva 40 anos e, coma todo, o progreso fixo que desaparecera en 1990. Tamén na mesma rua enfrente das oficiñas de Correos tiñan o "Bazar Castillo" que colindaba coa Librería Papelería de Luis Martínez Gendra e que o atendía a irma de María José, Chicha, pero iso o contaremos noutra ocasión. Soio me queda desde aqui darlle as gracias a María José, primeiro, por cederme unhas verdadeiras xoias en forma de imaxes, e segundo, por facerme volver a recordar a verdadeira historia da nosa vila, á de as súas xentes.


O "Carrillo de María" na Ferrería,  xa convertido en quiosco, e o posto de "Papiri" nos Soportales foron "proveedores" dos nenos dos sesenta e setenta. (Fotos: "Pontevedra, o día que perdemos o mar". Victor Freixanes/Xoán Vilar).

miércoles, 29 de enero de 2014

Pontevedra en cor.

Secuencia de imaxes nun video onde se pode ver a cidade de Pontevedra como era nos anos de finais dos sesenta e a década dos setenta a través das impresións que os editoriáis editaban en tarxetas postais e podíanse encontrar en calquera establecemento local como "souvenir" turístico da nosa vila.

jueves, 23 de enero de 2014

Flora.

No me equivoco si digo que casi todos pasamos por la tienda que había en la Virgen del Camino a comprar ese producto de última hora que se nos olvidó. Los domingos por la mañana solía haber grandes colas en la entrada de la tienda de Manolo para esos tomates o esos pimientos que nuestro guiso necesitaba. Local a la antigua usanza, al peso, como las que había en cada barrio hace 50 años, y de fiar y anotar de toda la vida. Ahí, junto a Manolo, su mujer de siempre, Flora a la que recuerdo de siempre atendiendo con simpatía a todos los que fuimos sus clientes. Desgraciadamente nos dejó en el 2013 pero seguro que por ahí arriba, en el cielo, tienen su rinconcito Flora y Manolo para atender a toda su gente.


En la imagen de arriba, Flora atendiendo a sus clientes. Abajo, Manolo.

sábado, 11 de enero de 2014

Calzados Felipe "honrando" a San Crispín.

Yo creo que todos conocimos el comercio de calzados que había casi finalizando los Soportales y creo también que casi todos llevamos alguna vez zapatos de "Felipe". En 1952 todos sus empleados con su "jefe" a la cabeza se hicieron la "instantánea" que ilustra esta entrada en una de las terrazas más concurridas, entonces, como era la del Café-Bar Savoy en la pontevedresa Plaza de la Herrería. Alli dieron buena cuenta del aperitivo en honor al Patrón de los Zapateros "San Crispín" y previo a la comida que luego se celebraría en el bar de la Estación del Tren de Campolongo. Inmortalizados para la foto están (de izq. a derecha) José Luis Ageitos, al lado de éste en la mesa de delante, Brañas; detrás, delante del primer camarero, Joaquin y Pepiño; agachado, bajo el segundo camarero, Felipe el limpiabotas que le estaba dando "lustre" a los zapatos de Don Felipe Fernández Moldes, dueño de "Calzados Felipe" y a su lado, José Luis Enguidanos y Jose Méndez. Lo camareros (¿Vicente y Emilio?) seguro que alguno se acuerda y nos confirma los nombres. Gracías a Ageitos por cedernos la imagen y poder recordar parte de la historia popular de Pontevedra.


miércoles, 8 de enero de 2014

Carlos Saburido.

Ya van para 22 años desde que nos dejó Carlos Saburido. Siempre que nos juntamos en tertulia los antiguos "futboleros" en la conversación sale la figura del que fuera "gran delegado" del Pontevedra CF. En mis recuerdos con Carlos mi primer "cheque" cobrado por ganar un partido con el Pontevedrés en Pasarón y y como Saburdio metía el talón en aquélla máquina Olivetti que tenía en su minioficina de Benito Corbal y como tecleaba en aquel recibo del Banco de Madrid: "Páguese al portador la cantidad de 500 pesetas". Faltó tiempo para bajar del primer piso hasta la calle Daniel de la Sota donde estaban las oficinas del Banco y cobrarlo. Otra vez cuando tuve un "problemilla" con el bueno de Carolo, entrenador entonces del Pontevedrés, y éste me echaba del entrenamiento diciéndome "pásese mañana por el Club y hable con Saburido". Al día siguiente, esperando la gran bronca o temiéndome lo peor ─ pensaba que me iban a echar─ , recuerdo como Carlos me cogió del hombro y bajamos hasta la oficina "extraoficial" del Club, la Cafetería Beirut", que estaba enfrente de la casa granate, en la entrada del Cine Victoria y alli, tomándonos un par de cafés, comenzó a hablarme de lo que esperaban de mi, que era una gran promesa y que tenía mucho futuro en el Pontevedra. Al final salí de la reunión con la autoestima por los aires y queriéndome comer el mundo. Pena que no lo hiciera caso a Carlos Saburido y tan solo quedara en eso, una promesa. Se le echa de menos, por los menos tal como anda el rumbo de la entidad granate.

Carlos Saburido (izquierda) entregando un trofeo al jugador granate Gabriel (centro) en presencia de Rafa, hijo del que fuera gran fotógrafo pontevedrés Rafa Vázquez.