40 anos atrás.

Un bo exercicio para recordar parte do noso pasado é sumerxirxe nesta vista xeral (pinchando na imaxen) da nosa cidade no ano 1965, onde podemos ver unha cidade deserta e sen a locura do tráfico de hoxe en día. Apenas automóviles polo vello asfalto das súas rúas. Na fotografía aérea pódese contemplar a beleza das casas "señoriais" desgraciadamente desaparecidas. Ainda que o "progreso" estaba a comezar era Pontevedra unha cidade de "pouca" altura. Na fronteira do meu barrio, a esquerda da imaxe, xa non estaba a casa dos "Patiño" xa a habían levado pedra a pedra para Sanxenxo e no seu sitio, quedou a explanada que logo sería ocupada pola inmensa mole de pisos do edificio dos funcionarios da Deputación no que na súa azotea "rezou" durante moitos anos o famoso anuncio da "Caja de Ahorros de Pontevedra" que se podía ver dende moitos kilómetros, o seu lado, enfrente o Bar Carolo, estaba o surtidor de gasolina na rúa Alameda. Cara abaixo, o lado do que é hoxe o "Restaurante Alameda" tamén estaba a casa dos Pazó. Arriba despois de cruzar o casco histórico unah vista do "salvaxe" Río Lérez que estaba a ver como, desgraciadamente, empezaban os recheos da inmensa xunqueira. Detrás dela podíase contemplar o novo paso do ferrocarril que se iba a inaugurar un ano despois de feita esta fotografía, no 1966 e que cruzaba A Seca. Más abaixo deste barrio xa estaba funcionando a empresa de Tafisa e o seu lado habían construído o "Estadio de La Juventud" coa súa piscina pública na que tantas e tantas veces trágamo-lo cloro bañándonos.

O "Vergel" antes de construirse o "instituto masculino".

Xa na "cidade nova" moitos edificios en construcción e, para desgracía de nós, comenzaban a estropear o entorno do Santuario da Igrexa da Peregrina con esas moles de ladrillo e que agora están intentando recuperar desfacendo o entuerto. Xa por último As Palmeiras cos seus famosos "bambanes" e a súa mona e despois de cruzar a vía do tren que ainda circulaba por Raiña Victoria estaba o "Vergel", ocupado despois polo vello "instituto masculino" Sánchez Cantón, e onde tantas e tantas tardes os fillos de Erundino e Carmen, Francisco, Jose Manuel, Miguel e algunhas veces Gerardo, os do Bar Couto na Rúa Nova de Abaixo, Manolo e José Antonio, o fillo do ebanista Sanmartín "Nené", o do xardineiro Pintos, Monchiño; Toni o fillo do sastre da nosa rúa Rogelio en definitiva a miña "pandilla" pasábamos tantas e tantas tardes xogando o fútbol intentando parecernos os nosos ídolos daquela, como eran os xogadores do Pontevedra clube de fútbol. Xa pasaron anos.