O Barrio da Eiriña

Os Larriba, Amador, Julio e José que vivian no 92 de Joaquin Costa, na casa do "Maño".

A finais do ano pasado cumpríronse 75 anos do famoso "Pacto das Palmeiras" no que dous equipos fusionáronse para que nacera o Pontevedra CF, un deles era o Alfonso e o outro o Eiriña. Éste xogaba os partidos no campo do Progreso que tomaba o nome da rua que saía desde A Peregrina hasta a que se coñecía como carretera de Ourense, enfrente da fachada do Hospital Provincial.

Un Eiriña-Celta do ano 1926 no Progreso.

O campo era o comenzo do barrio histórico pontevedrés e alí centrábase case que toda a actividade deportiva da cidade ademáis de outros eventos. Estaba situado entre as rúas Cobían Areal (unha lateral do hospital provincial), a xa dita rúa Progreso, e polo sur Joaquín Costa. Curioso era ver ─aínda que para a época non─ que non tiña vestiarios e os equipos tiñan que cambiarse nos edificios colindantes como eran o Taller de Alfonsin ou Bar Carballinés que estaba enfrente da taquilla.

O barrio da Eiriñia hoxe caseque inexistente polo crecimiento urbanístico da cidade segue na memoria das moitas xentes que ali viviron e Enrique Fariña Pérez, xa fai uns anos, encargóuse de que ditos recordos permañeceran por sempre nun libro e por iso dámoslle as grazas a familia por permitir a través deste enlace que poidamos coñecer como era a vida dun barrio tan histórico como o da Eiriña.

La moda de baño de mujer de Ernesto Filgueira en Equus

Más de tres mil personas se dieron cita en la inauguración de la Discoteca Equus en la calle Loureiro Crespo de Pontevedra un sábado de mayo de 1979. Entre ese gentío se encontraba un servidor. Micky y el trio Acuario con Mayra Gómez Kemp a la cabeza fueron los encargados de las actuaciones musicales y alli pudimos ver a muchos famosos de la época como el periodista deportivo José María García o el exjugador del Real Madrid Amancio, entre otros. El inmenso local de la discoteca con su gran escenario servía para muchas actividades entre las que destacaban los pases de moda y Ernesto Filgueira "La Casa de los Paraguas" presentaba todos los años su colección de bañadores al ritmo de la música de entonces. En el video, y gracias a la colaboración de Carlos Fiuza, presentación de la moda de baño de mujer en 1986.

La Villa de Pontevedra en Televisión Española (1984)

Fragmento de un documental emitido en televisión española titulado "Arte y Tradiciones Populares" y que la cadena pública dedicó, entre otras, a la "villa" de Pontevedra a comienzos de 1984. El video hace un recorrido por las calles, plazas y soportales de nuestra ciudad.

A tenda da miña tía Marisa

No edificio número 1 da Praza de España, A Farmacia de Lorente, o estanco de Serafina, a tenda de Marisa, Callón na porta da súa barbería que despois sería Fotografía Olimpio e, na esquina, a Cafetería Lar

A miña tía entre fontanedas, nocillas e frutas

En 1968 foi o último ano que a miña familia vivia na rúa San Sebastián. Vivía xunto con meus avos maternos, miña tía Marisa, miña nai e meus dous irmans nun baixo pequeno e moi humilde da rúa cega. Á mesma vez que comezabamos co negocio familiar cambiabamonos de casa e nos trasladabamonos a vivir ata a nova/vella rúa Monteleón no barrio da Moureira. A miña tia Marisa había collido un traspaso dun pequeno local que tiña o portal do numero un da Praza de España. Ali estaba o estanco de Serafina que llo traspasou ao miña tia por 50.000 das antigas pesetas, (300 euros dos de agora). Durante once anos o vello mostrador funcionou como a típica tenda de comestibles e foi un surtidor de bocadillos para os centos rapaces e rapazas que estudiaban o vello Bacharelato no Instituto Valle Inclan que estaba na Alameda.

Ali nese número un do edificio da Praza de España a tenda convivía coa Farmacia de Lorente e o estanco de Serafina, que despois do traspaso se montou no local do lado, a barbería de Callón que a mediados dos setenta se xubilaría e pasaría a ser o negocio de Olimpio os da Fotografía, e xa na esquina con riestra, a Cafetería Lar e Foto Chao.

En 1979 e ata a xubilación da miña tía o negocio familiar dou un cambio radical e pasou a ser quiosco de venta de prensa e revistas que é como en realidade case toda a xente o coñeceu. Abríase todolos días e foi un negocio moi escravo para a miña nai, miña tía e incluso a miña avoa. Máis de catorce horas de traballo durante sete días á semana con solo o domingo pola tarde para descansar. A tenda primero e quiosco despois era a miña parada para coller o bocadillo camiño do meu colexio Academia Cervantes na Praza Méndez Núñez e a miña última parada, tamén, para ir comendo calquera cousa camiño da miña casa en Monteleón. Hoxe co edificio reformado xa non queda rastro de que alí durante máis de coarenta anos estuvo a tenda da miña tía Marisa e cada vez que paso por allí veñenme os recordos da miña infancia.

En 1979 a tenda pasou a ser quiosco de prensa. Na imaxe os "veciños" na inauguración, Mari Carmen a da farmacia, os nenos Dani, neto da estanqueira Serafina e Fátima a filla dos do Lar, detrás désta, Pepita a súa nai e dona da Cafetería, ao lado Lolita a filla de Serafina, Jesusa que traballaba no edificio e Maribel.

Pola esquerda, miña avoa, Maribel a de Olimpio co seu fillo en brazos, Marisa, e detrás do mostrador, Fatima a "nena" do Lar  nunha imaxe xa do quiosco.

A Praza da Pedreira

Mulleres diante do arco de entrada da Pedreira desde a rúa César Boente

Outras das magníficas imaxes que o fotografo alemán Otto Wunderlich plasmou no século XX na súa estancia pola xeografía pontevedresa, a Praza de Mugartegui máis coñecida popularmente como da Pedreira. Na miña opinión un dos recunchos máis bonitos de Pontevedra, aínda que "outras se leven a fama, e lugar de xogos moitas veces na miña niñez xunto á chavalada da Praza da Verdura. Aí estivo tamén a Academia Jovellanos e aí ensaiabamos alá por finais dos sesenta algunha vez que outra os bailes dos cabezudos para as Festas de Santiaguiño do Burgo e da Peregrína ainda que ao final o meu avo nunca me deixaba sair na procesión...

Como conta Juan Juega Puig no seu libro sobre as Rúas de Pontevedra: "A Praza da Pedreira alude a unha rúa ou praza enlousada, en contraposición ás rúas sen pavimento, como era normal na Idade Media e  aínda na Moderna. Algo que sucede coa dos Caas e en contraposición á do Barral, que converterían as chuvias nun auténtico lamazal. Que a pavimentación pétrea dea nome a unha rúa debe relacionarse co insólito deste feito dentro do que é unha poboación medieval; este pavimento evitaba o continuo encharcamento debido á proximidade do río Lérez coas súas constantes enchentes".

Imaxes de Otto Wunderlich na Fototeca Nacional de España

A Basílica

Maxestuosa e impoñente vese á Basílica de Santa María A Maior sobre o Río Lérez desde o "paseo" de Domingo Fontán (As Correntes). Imaxe do fotógrafo alemán Otto Wunderlich na súa "visita" a Pontevedra onde deixou mostra moito antes de que chegase o "progreso" dun das contornos máis bonitos de Pontevedra. O tempo encargouse de arruinar esta foto.

O novo estanque das Palmeiras

Un servidor coa miña tia Marisa no estanque das Palmeiras

¿Tes unha foto de neno nas Palmeiras...? pois axudemos a Meli Fandiño e ao Concello de Pontevedra na sua exposición que verá á luz no próximo mes de Maio e que datará sobre a inauguración dun renovado estanque dos patiños das Palmeiras. Creo que os da miña xeneración temos todos ou casi todos unha foto feita polos fotógrafos da rúa ou minuteiros entre os anos 50 e 70  ─que é o unico requisito que nos pide a periodista─  cos nosos pais ou irmans diante das raniñas ou coa mona tan famosa que tiñamos naqueles anos no noso parque. Xa o sabedess a bucear nos albumes familiares e si encontrades algunha imaxen facede click nesta dirección www.pontevedra.gal/expo-palmeiras ou si non podedes pois achegala ata a rua Michelena 30 (Concello) na pranta 3ª onde está as oficinas da Alcaldía. Por último o arquivo que enviades via web non debe pesar máis de 11 megas.